هزار دشمنم ار می‌کنند قصد هلاک
گرم تو دوستی از دشمنان ندارم باک
مرا امید وصال تو زنده می‌دارد
و گر نه هر دمم از هجر هست بیم هلاک
نفس نفس اگر از باد نشنوم بویت
زمان زمان کنم از غم چو گریبان چاک
رود به خواب دو چشم از خیال تو؟ هیهات!
بود صبور دل اندر فراق تو؟ حاشاک!
اگر تو زخم زنی به که دیگری مرهم
و گر تو زهر دهی به که دیگری تریاک
تو را چنان که تویی هر نظر کجا بیند
به قدر بینش خود هر کسی کند ادراک
عنان مپیچم اگر می‌زنی به شمشیرم
سپر کنم سر و دستت ندارم از فتراک
به چشم خلق عزیز آنگهی شوی حافظ
که بر درش بنهی روی مسکنت بر خاک

ز دست دیده و دل هر دو فریاد
که هرچه دیده بیند دل کند یاد
بسازم خنجری نیشش ز فولاد
زنم بر دیده تا دل گردد آزاد

تو دوری از برم دل در برم نی
هوای دیگری اندر سرم نی
بجان دلبرم کز هر دو عالم
تمنای دگر جز دلبرم نی
 

دلی دیرم که بهبودش نمی‌بو
نصیحت میکرم سودش نمی‌بو
ببادش میدهم نش میبرد باد
در آتش می‌نهم دودش نمی‌بو
 

دلی دیرم خریدار محبت
کز او گرم است بازار محبت
لباسی دوختم بر قامت دل
زپود محنت و تار محبت

دلی دیرم چو مرغ پا شکسته
چو کشتی بر لب دریا نشسته
همه گویند طاهر تار بنواز
صدا چون میدهد تار شکسته

مو که افسرده حالم چون ننالم
شکسته پر و بالم چون ننالم
همه گویند فلانی ناله کم کن
تو آیی در خیالم چون ننالم