خانه ام ابریست
یکسره روی زمین ابری است با آن.
از فراز گردنه، خرد و خراب و مست
باد می پیچد.
یکسره دنیا خراب از اوست
و حواس من!
آی نی زن که تو را آوای نی برده است دور از ره، کجایی ؟

خانه ام ابری ست اما
ابر بارانش گرفته است :
در خیال روزهای روشنم کز دست رفتندم،

من به روی آفتابم
می برم درساحت دریا نظاره.
و همه دنیا خراب و خرد از باد است،
و به ره، نی زن که دایم می نوازد نی، در این دنیای ابراندود
راه خود را دارد اندر پیش