ما در ره عشق تو اسیران بلاییم
کس نیست چنین عاشق بیچاره که ماییم
بر ما نظری کن که در این شهر غریبیم
بر ما کرمی کن که در این شهر گداییم
زهدی نه که در کنج مناجات نشینیم
وجدی نه که در کنج خرابات درآییم
نه اهل صلاحیم و نه مستان خرابیم
اینجا نه و آنجا نه که مقیم کجاییم

حلاج وشانیم که از دار نترسیم
مجنون صفتانیم که در عشق خداییم
ترسیدن ما چون که هم از بیم بلا بود
اکنون ز چه ترسیم که در عین بلاییم
ما را به تو سری است که کس محرم آن نیست
گر سر برود سر تو با کس نگشاییم
ما را نه غم دوزخ و نه حرص بهشت است
بردار ز رخ پرده که مشتاق لقاییم

 

 

گلستون جای تو ای نازنینم
مو در گلخن به خاکستر نشینم
چه در گلشن چه در گلخن چه صحرا
چو دیده واکرم جز تو نوینم

 

 

ز عشقت آتشی در بوته دیرم
در آن آتش دل و جان سوته دیرم
سگت گر پا نهد بر چشمم ای دوست
به مژگان خاک راهش روته دیرم

 

 

هزاران غم به دل اندوته دیرم
به سینه آتشی افروته دیرم
به یک آه سحرگه از دل تنگ
هزاران مدعی را سوته دیرم

 

 

غم عالم همه کردی به بارم
مگر مو لوک مست سر قطارم
مهارم کردی و دادی به ناکس
فزودی هر زمان باری به بارم

 

 

به آهی گنبد خضرا بسوجم
فلک را جمله سر تا پا بسوجم
بسوجم ارنه کارم را بساجی
چه فرمایی بساجی یا بسوجم

 

 

به دل درد غمت باقی هنوزم
کسی واقف نبو از درد سوزم
نبو یک بلبل سوته به گلشن
به سوز مو نبو کافر به روزم

*****

فلک کی بشنوه آه و فغونم
به هر گردش زنه آتش به جونم
یک عمری بگذرونم با غم ودرد
به کام دل نگرده آسمونم

 

 

بی ته گلشن چو زندونه به چشمم
گلستون آذرستون ـه به چشمم
بی ته آرام و عمر و زندگانی
همه خواب پریشونه به چشمم

*****

خوش آن ساعت که رخسار ته وینم
کمند عنبرین تار ته وینم
نوینه خرمی هرگز دل مو
مگر آن دم که رخسار ته وینم

 

 

مو که افسرده حالم چون ننالم
شکسته پر و بالم چون ننالم
همه گویند فلانی ناله کم کن
ته آیی در خیالم چون ننالم

;